Aile politikası | "Yaşlı seçmen grupları siyasete hakim"

Yeni federal hükümet, ekonomiyi canlandırmak için işletmelere büyük destek sağlıyor. Bu faydalardan herhangi biri ailelere ulaşacak mı?

Muhtemelen pek bir şey değil. Friedrich Merz, önemli gördüğü iki konuya odaklanıyor: savunma kapasitesi ve altyapı . Federal hükümetin, başka yerlerde bu amaçla kullanabileceği özel fonları -muhtemelen sosyal hizmetlerde ciddi kesintiler yaparak- ailelerin aleyhine kullanacağından korkuyorum. Oysa onlar her toplumun sosyal çekirdeğidir. İhmal edilirlerse, sonuçları ağır olacaktır. Tarih boyunca -en insanlık dışı rejimlerde bile- aile politikası her zaman stratejik bir endişe kaynağı olmuştur. Ancak şu anda ailelerin itibarı azalıyor -sadece hükümetler değil, birçok insan da aileleri bir dayatma olarak görüyor.

Neden? Son kitabınız "Çocuk Çölü"nde, birçok insanın gerçek bir inançtan ziyade, zor koşullara uyum sağlamanın bir yolu olarak çocuk sahibi olma arzusundan vazgeçtiğini yazıyorsunuz . Sizce hangisi daha dikkat çekici: açıkça ifade edilen çocuk sahibi olma arzusu mu, yoksa çocukları tamamen reddetmek mi?

Bu tür ifadeler genellikle anlık bir ruh halinden kaynaklanır. Ben bir sosyologum ve rakamlara bakıyorum: Almanya'da çocuk sahibi olma isteği genellikle 29-31 yaşları arasında belirginleşir, ancak bu genellikle ekonomik faktörler tarafından engellenir: uygun fiyatlı konut eksikliği, iş güvencesinin olmaması ve yetersiz devlet desteği. Örneğin Berlin'de doğum oranı kadın başına yaklaşık 1,1 çocuktur. İstatistiksel olarak bakıldığında, her iki kişiden biri yalnızca bir çocuk doğurur ve bu da bir nesil içinde nüfusun yarı yarıya azalmasına yol açabilir.

Bu zaten fark ediliyor mu?

Doğu Almanya'daki bazı köylerde demografik değişimler şimdiden hissedilir hale geldi: Komşu bir ilçenin plakalı bir araba bile yabancı geliyor. Birçok sakin onlarca yıldır orada yaşıyor ve şimdi uyum içinde yaşlanıyor; çocukları çoktan gitmiş ve merdivenleri çıkmalarına kimse yardım etmiyor. Sokaklar hâlâ çocuksuz.

Ne yapılması gerekiyor? Kitabınızdan çıkardığınız fikirlerden biri, paranın yoksullukla mücadeleye yardımcı olduğu. Aileler nasıl daha iyi desteklenebilir?

Aile politikasının karmaşık bir programa ihtiyacı yoktur; ebeveynler çocuklarının neye ihtiyaç duyduğunu bilir. Bertelsmann gibi araştırmalar, fazladan paranın tüketim mallarına veya lükslere harcanmadığını, doğrudan çocuklara fayda sağladığını gösteriyor. Genellikle güvencesiz işlerde çalışan bekar ebeveynler bunu doğrudan deneyimliyor: 1.000 avroyla geçinmek zorundaysanız ve devlet çocuğunuz için 400 avro sağlıyorsa, bu para eğitime, gıdaya veya eğlenceye yatırılır; ancak kesinlikle yeni bir televizyona veya sigaraya değil. Bu klişe hala geçerli, ancak gerçeği yansıtmıyor.

Eğitime yapılan yatırımların önemli oranda geri dönüş sağladığını yazıyorsunuz.

Rakamlar şaşırtıcı. Ekonomik sistemimizin ayrılmaz bir parçası olan eğitime yapılan yatırım, on bir yıl sonra yaklaşık %14'lük bir yatırım getirisi sağlıyor. Bu, eğitime yatırılan her avronun on bir yıl sonra yılda 14 sent katma değer ürettiği anlamına geliyor. Bu rakamlar ekonomist Tom Krebs'e ait. Bu genel ekonomik getiri, genellikle %3 ila %7 arasında değişen geleneksel yatırımların bireysel getirilerini aşıyor.

Hesaplama etkileyici görünüyor. Ama pek bir şey olmuyor – neden?

Kurumsal eğitim ve bakıma büyük yatırımlar yapmak yerine, uzun zamandır modası geçmiş toplumsal cinsiyet rollerine geri dönüşe tanık oluyoruz: Ailelerin (çoğunlukla kadınların) ev işlerini yürütmek, çocuklara bakmak ve akrabalara bakmak da dahil olmak üzere tüm bakım işlerini üstlenmeleri bekleniyor. Savunmaya odaklanan siyasi ortam bu olguyu pekiştirecek. Kadınlar için ücretli istihdam giderek azalırken, toplumsal baskı artıyor. Aile her zaman merkezi bir işleve bağlı olmuştur: ister çiftlik, ister ticaret, ister toplum olsun, gelecek neslin geçimini sağlamak. Aile her toplum için temeldir ve ihmal edilmesinin derin sonuçları vardır.

Bunlardan biri, daha önce anlatılan demografik değişim. Ancak gençleri çalışma hayatına daha erken sokma girişimleri de var; örneğin, 13. sınıfı kaldırarak veya okula daha erken başlayarak. Bu iyi bir fikir mi?

Hayır. Gençlerin gelişimi zaman alır. Bunun iyi bir örneği, birçok Suriyeli ailenin Almanya'ya kaçtığı 2015 yılıdır. O zamanlar on yaşında olan bir çocuk şimdi 20 yaşında ve eğitimin ortasında veya halihazırda kalifiye bir işçi. Hiçbir işveren veya profesör ciddi ciddi "Nerelisin?" diye sormaz; önemli olan birinin kalifiye olmasıdır.

Özellikle göçmenler, kendilerinin öncelikli olarak ekonomik bir kategori olarak düşünülmesini tuhaf buluyorlar. Siz de çocuklardan "insan sermayesi" olarak bahsettiğinizde benzer bir argüman ortaya koyuyorsunuz. Bu rahatsızlığı anlayabiliyor musunuz?

Ben buna oldukça soğukkanlı bir bakış açısıyla yaklaşıyorum: ekonomi ve toplum birbirinden ayrılamaz. Prensip olarak, aşağıdakiler herkes için geçerlidir: insanlar ne kadar iyi eğitimliyse ve hayatları hakkında kararları ne kadar özgürce alabilirlerse, o kadar çok fayda sağlarlar - ebeveynler, çocuklar, çalışanlar ve devlet. İnsanlar neden 65 yaşında otomatik olarak emekli olmalı? Neden daha esnek çalışma saatleri olmasın? Bireysel esnekliğe izin veren bir sistem yalnızca ekonomiyi değil, aynı zamanda toplumsal uyumu da güçlendirir. Aynı zamanda, ekonomik bakış açımızı keskinleştirmemiz gerekiyor - ekonomiden bahsederken şunları da sormalıyız: Yeni neslin okul notları ne kadar iyi? Ailelerin geleceği ne? Bu da tartışmanın bir parçası. Sadece şirket kârlarına odaklanan ve aileleri göz ardı eden bir ekonomik model eksiktir.

Birçok genç, Bundeswehr'e yeniden katılmaya zorlanırlarsa hayat planlarını ciddi şekilde etkileyebilecek bir senaryoyla karşı karşıya. Askerlik hizmetine geri dönüleceğine inanıyor musunuz?

Genel bir sağlık muayenesi olacağını hayal bile edemiyorum, askere almayı hiç düşünmüyorum. CDU zaten herkesi değil, sadece en iyileri askere almak istediğini söyledi. Eğlenin bakalım! O zaman dış düşmanlardan bahsetmemize bile gerek kalmaz, çünkü iç bölünme çok büyük olurdu. Çocukları için yıllardır her şeyi yapmış olan ebeveynlerin -spor kulüpleri, iyi bir eğitim, destek- aynı çocukların sınavlarda çok başarılı oldukları için kışlaya atılmasını kabul etmeleri mi bekleniyor? Buna razı olmazlar.

Peki askerlik meselesi gereksiz mi?

Kesinlikle. Rusya'nın bize saldırması söylemi sanal bir tartışma. Bence tehdit günlük hayatta gerçekten ortaya çıkmadığı sürece soyut kalıyor ve günlük hayatta hiçbir ilgisi olmamalı.

Sizce aile oy hakkı, aileleri tekrar siyasi ilgi odağı haline getirmek için önemli bir araç: Ebeveynler henüz oy kullanma hakkı olmayan çocukları için oy kullanıyor. Diyelim ki en büyük kızınız AfD'ye oy vermek istiyor: Siz buna uyar mıydınız?

Elbette, tıpkı diğer her şey gibi bunu da onunla tartışırdım. Ailenin oy hakkı, ebeveynleri sıradan temsilcilere dönüştürmez, aksine zaten her gün varsayıldığı siyasi sorumluluğu güçlendirebilir. Günümüzde, yaşlı seçmen grupları siyasete hakim: en büyük seçmen grubu 70 yaş üstü olanlar ve en hızlı büyüyenler 60 yaş üstü olanlar. Çocuklara oy hakkı verilseydi -velilerin mütevelli heyeti olarak- bu odak noktası değişirdi. Aniden, çocuklarının oylarıyla genç ebeveynler en etkili seçmen grubu haline gelirdi. Bu, seçim kampanyalarını kökten değiştirirdi.

Siyasi olgunluk olgunluk meselesi değil midir?

Peki bu olgunluğu kim belirliyor? Almanya'da herkes oy kullanabilir, bunama hastaları bile. Peki sınıfta siyaset tartışan ve başkalarının bakış açılarını dinleyen 16 yaşında birinin söz hakkı olmamalı mı? Öte yandan, günde on saat Telegram komplo gruplarında kaybolan 70 yaşında biri kolayca oy kullanabilir. Kimsenin oy hakkını elinden almak istemiyorum, aksine onu sürekli olarak genişletmek istiyorum.

Peki bu nasıl olacak?

Ebeveynler, tıpkı çocuk yardımlarını yönettikleri gibi, çocuklarının oy hakkını da diğer tüm sorumlulukları gibi üstlenebilirler. Seçim sistemimizin karmaşık oy dağılımlarına izin vermesine rağmen çocukları sistematik olarak dışlaması, bu tartışmanın ne kadar acilen yapılması gerektiğini göstermektedir.